Sommige blogonderwerpen doe je spontaan op. Zo ook deze! Toen ik laatst op Instagram op een post van Romy van Vaker Vrolijk stuitte waarin ze vroeg wat het slechtste advies is wat je ooit hebt ontvangen, gingen mijn radertjes draaien. In eerste instantie duurde het echt even voordat ik iets kon bedenken, maar toen ik het eerste slechte advies had opgeduikeld in mijn geheugen volgde al gauw een hele stortvloed. Ik was daardoor best even verbaasd en had een soort besefmomentje. Ik heb écht veel slechte adviezen compleet aan mijn laars gelapt. Waar men A zei, deed ik B. En waarom? Omdat het advies wat ik kreeg totaal niet strookte met hoe ik het voelde. Geloof me, daar heb ik soms echt geen vrienden mee gemaakt. Maar nu als bijna dertiger ben ik verdomd trots op die meid die, ondanks wat anderen zeiden, haar eigen plan trok.

Advies over leerrichting: vmbo

Kun je je nog herinneren dat je op de basisschool de cito-toets had? Man man, wat werd daar zwaar aan getild. Sommige kinderen konden er gewoon niet van slapen. Ouders maakten opmerkingen als ‘Spannend he binnenkort DE cito-toets’ en ‘Wel goed je best doen he, dit bepaalt je toekomst’. Ik begreep die ouders toen al niet. Het laatste wat een kind van die leeftijd nodig heeft is extra druk. Het is en blijft een momentopname. Maar goed, bij ons op de basisschool deden we zowel de cito-toets als de drempeltoets. Dit laatste is een extra toets om te kijken wat je aanleg/intelligentie is. Als ik het me goed herinner stonden daar ook vragen in als ‘Iemand heeft een vlek op zijn shirt. Zeg je er wat van?’. Ik herinner me zelfs nog dat de juf zei: ‘Er zijn geen foute antwoorden, vul maar in wat het beste voelt voor jou’.

Een lang verhaal kort: bij mijn cito scoorde ik 534 wat gelijk stond aan vmbo-advies en voor mijn drempeltoets scoorde ik behoorlijk hoog, tegen vwo aan. Een uitdaging voor de juf, dat begrijp je. Al helemaal omdat ik na het horen van mijn cito-score letterlijk moord en brand heb gegild dat ik naar de havo wilde. Ik was zó boos op de uitslag. Echt ongekend voor een kind van 11 a 12 jaar. Fanatiekeling hoor, toen al. Afijn, ik had een goed gesprek met mijn ouders en maakte hen duidelijk dat ik havo wilde. Ik ging niet naar het vmbo. Gelukkig steunden mijn ouders mij hierin. Zeker toen bleek dat ik voor de drempeltoets zo hoog scoorde. Dat werd dus een leuk ouderavondgesprek met de juf voor ze, haha! Het eerste wat ik mijn ouders vroeg toen ze terugkwamen was ‘En, mag ik naar de havo?’. Het werd uiteindelijk de gemengde theoretische leerweg waarbij ze dus na het eerste jaar gaan kijken naar welke richting je daadwerkelijk doorstroomt. Het zal jullie niet verbazen: het werd havo, precies zoals ik wilde.

Afspraak = afspraak

Vanaf de havo ben ik uiteindelijk commercieel communicatiemanagement aan Hogeschool Schoevers gaan sturen (hbo). Onderdeel van die studie was het lopen van stage. Ik liep stage bij de Rabobank en voerde daar een onderzoek uit naar de communicatie tussen de klant en de bank. Aan het einde van de stageperiode bood mijn leidinggevende daar een vervolgstage aan waarmee ik instemde. Maar ergens voelde dat toch niet goed. Ik wilde ook ervaring in andere branches opdoen. Alhoewel ik had toegezegd, zocht ik toch verder. Mocht ik niets vinden, dan had ik een prima backupplan. Je raadt het misschien al, ik vond een nieuwe stage bij Center Parcs.

Toen ik het nieuws persoonlijk ging vertellen bij mijn leidinggevende en stagebegeleider kreeg ik de wind van voren. Ik werd met veel bombarie gewezen op de afdelingsregels waarbij één van de regels ‘afspraak = afspraak’ was. Ik werd nogal dwingend geadviseerd om mijn keuze te heroverwegen, want dit zou ook gevolgen hebben voor mijn verdere carrière bij de betreffende bank. Het werd een heel negatief gesprek, de stoom kwam nog net niet uit de oren van mijn leidinggevende. Ze vond het niet kunnen, ze hadden erop gerekend, afspraak is afspraak… en nog meer van dat soort zinnen. Het kwam erop neer dat ze het nogal zwartwit bekeken, er was nul begrip. Zelfs nu nog kan ik me niet voorstellen dat je je als leidinggevende en als stagebegeleider zo kunt opstellen. Ja je mag het niet leuk vinden, ja je mag wijzen op de afdelingsregels, maar aan de andere kant kun je ook in elk geval proberen om een dergelijke beslissing te begrijpen. Maar goed, ik heb toen geen vrienden gemaakt zullen we maar zeggen. Verre van. Ik mocht zelfs geen afscheid meer nemen van mijn afdelingscollega’s. Die hadden daar geen behoeften aan, aldus mijn leidinggevende. Prima, dan niet. Ik had altijd naar eer en geweten gehandeld en nam mezelf niets kwalijk.

Sappig detail: omdat ik al wist dat het eindgesprek met mijn stagecoördinator van school en mijn voormalig leidinggevende en stagebegeleider van de Rabobank een moment zou worden met vooral verwijtende dialoog, heb ik voordat het gesprek begon aangegeven dat ik het gesprek ging opnemen. Op die manier werd iedereen gedwongen om een enigszins normale dialoog te voeren. Dat zoiets nodig was, is natuurlijk te bizar voor woorden. Ik heb toen niet alleen veel geleerd door het uitgevoerde onderzoek, ik had ook een behoorlijke portie mensenkennis opgedaan. Van de andere collega’s heb ik overigens nooit meer wat gehoord. Geen idee wat hen verteld is, maar het zal nooit de hele waarheid zijn geweest.

Het meest bijzondere gevolg van mijn keuze om toch naar een andere stage te zoeken, is dat ik bij Center Parcs de basis heb gelegd voor mijn onderneming nu. Ik kwam daar namelijk voor het eerst in aanraking met social media op bedrijfsniveau. Mocht gave online acties opzette, zoals het verloten van een cottage. Het succes daarvan was ongekend! En wat had ik bij Center Parcs een fijne stagebegeleider. Super leuke tijd daar gehad en dus de beste beslissing ooit.

Moet je altijd iets met een advies doen?

Ik kan nog wel tal van slechte adviezen opnoemen, maar deze twee moest ik echt even delen. Bij beide situaties heb ik me eigenlijk behoorlijk flink verzet. En dat heeft waarschijnlijk bij een aantal mensen flink tot frustratie geleid. Alhoewel ik mijn basisschool juf helemaal niets kwalijk nam hoor. Zij kon ook alleen maar afgaan op de cijfers. Na het gesprek met mijn ouders heeft ze haar advies wel wat bijgesteld. Ze heeft me wel een kans gegeven om mezelf waar te maken, en daar ben ik dankbaar voor. Een advies is niet voor niets een advies. Je bent niet verplicht om het op te volgen. Je mag het opvolgen. En ik weet ook wel dat het soms knap lastig kan zijn om een advies niet op te volgen, omdat je het gevoel hebt dat ervan je verwacht wordt dat je er iets mee doet. Degene die advies geeft, impliceert eigenlijk een soort actie van jou en zal soms ook teleurgesteld zijn als je zijn of haar advies niet opvolgt. Maar dat is het ‘m nou net: als je niet naar jouw eigen gevoel luistert, stel je jezelf teleur. Luister dus goed naar dat innerlijke stemmetje! Al houdt iemand nog zo aan cijfers of principes vast. Bedank vriendelijk voor het advies en trek vervolgens gewoon je eigen plan. Daarvan leer je het meest.

Liefs,
Amanda

Deze artikelen vind je denk ik ook leuk om te lezen:

• Stoppen met jezelf te verantwoorden en te bewijzen aan anderen
• Piekercursus helpt tegen piekeren
• En, wanneer komen de kinderen?

Foto in dit artikel door Mimi Roos.